همان گونه که رنگین کمان بزرگتر، درخشش بیشتری دارد، تقسیم کردن

شادی هایتان با دیگران موجب توسعه ی نشاط وافزایش شادکامی می شود.

لقمان حکیم در این باره می فرماید:چنان چه شفای بدن با دواها باشد،نشاط

و بقای نفس نیزبا دوستان می باشد،پس زیادگردانیددوستان خودرا.وهمچنین

بایکن نیز می گوید:دوست صادق آن است که در غم وشادی ماشریک باشد،

خوشبختی ما را دو برابرکندویک نیمه از رنج مان را به دوش کشد.وبه گفته

 شکسپیر نیز،دوستی نعمت گران بهایی است که خوشبختی را دوبرابرمی کند

وبه بد بختی تخفیف می دهد.

این موضوع را درک کنید که نخست شماییدکه بایددر حق دیگران

دوستی کنید.امرسون در این باب می گوید:یگانه راه دوست پیدا

کردن این است که خودمان اظهار دوستی کنیم وهمچنین سنت

آگوستین می گوید:دوست بدارید تا شما را دوست بدارند.

پس دوستی مانندجام نقره ای است که اگر از آن مراقبت نکنید

سیاه وتیره خواهد شداما درصورتی که آن را بسایید می درخشد

ودرمعرض نور،درخشانترین جام خواهدشد. کروول نیز معتقداست

که روشنی دوستی مانندروشنی فسفر است که چون همه جا

دراطراف ما تاریک شودروشنی آن آشکار میشود.

افرادی را برای دوستی انتخاب کنید که با شما صادق باشند،نه آنهایی

که تنها در شما این باور را ایجاد می کنندکه موجود با اهمیتی هستید.

امام صادق در این باره می فرماید:بهترین دوست تو کسی است که عیوب

تورا نزد تو هدیه بفرستد.

وهمچنین به عقیده ابولعلا مصری:دوستان شما دو گونه اند:یکی آنان که

همیشه شما را می خندانند،ازایشان خیری به شما نمیرسد.دیگرآنان که

عیب شما را می گویندوشما را به تفکر وا میدارند،پس قدر ایشان رابدانید.